bookartia

Δύο γυναίκες.

Η Ελληνίδα.

Μεγάλη σε ηλικία, ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί, αμίλητη και κλεισμένη στον εαυτό της, και, το κυριότερο, με Αλτσχάιμερ. Δεν θυμάται τίποτε πια. Έχει ξεχάσει ποια ήταν, τι έζησε, ποιον και πόσο αγάπησε. Κι αν τη δονούν ακόμη κάποιες εκλάμψεις, σύντομα θα πάψουν κι αυτές...

Η Αλβανίδα.

Μεσόκοπη, πληγωμένη, προδομένη, αλλά δυνατή και αισιόδοξη ταυτόχρονα, με χιούμορ, με πίστη στη ζωή, με αγάπη για όλο τον κόσμο και κυρίως γι' αυτήν εδώ τη γυναίκα που τη φροντίζει και της βουρτσίζει κάθε μέρα τα μαλλιά. Και ομιλητική: δεν σταματά να μιλά, και να θυμάται, και να αφηγείται τρομερά πράγματα για μια ζωή, και για μια χώρα, που τώρα πια μοιάζουν ξένες και μακρινές, κομμάτια μιας μεγάλης τραγωδίας...
Οι δυο τους μένουν συνέχεια μαζί, κοιμούνται και ξυπνούν μαζί, μαγειρεύουν, τρώνε, βλέπουν τηλεόραση και κάνουν βόλτες στην πόλη μαζί, και ίσως –ίσως– καταφέρουν κάποια στιγμή να αποδείξουν πως δεν τελείωσαν όλα εδώ, πως υπάρχει συνέχεια, πως υπάρχει ακόμη μνήμη.

Και πως υπάρχει ελπίδα.

Υπάρχουν κάποια βιβλία που σε κάνουν να σκεφτείς. Κάποια άλλα που αγγίζουν την ψυχή σου. Και ορισμένα που τα θυμάσαι για πολλές μέρες αφότου έχεις γυρίσει και την τελευταία τους σελίδα. Το μυθιστόρημα «Αγκάθια και Πικραλίδες» του Κυριάκου Αθανασιάδη πετυχαίνει όλα τα παραπάνω... και με το παραπάνω.

Πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών. Της ηλικιωμένης κυρίας Θέας, που πάσχει από Αλτσχάιμερ, και της σαραντάχρονης γυναίκας από την Αλβανία που τη φροντίζει. Ένας συγκλονιστικός μονόλογος, μια διεισδυτική ματιά σε δυο τόσο διαφορετικές, αλλά τελικά και με τόσα κοινά, ζωές. Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα για τη γυναικεία φιλία, για τη μνήμη και την απώλειά της, για τον έρωτα, την πατρίδα και την προσδοκία. Ένα βιβλίο που έρχεται ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμαστε περισσότερο, από έναν συγγραφέα που ξέρει πώς να αγγίζει και να ζεσταίνει την καρδιά μας...