bookartia

Γράφει στο Twitter πρωτότυπα μηνύματα στα αγγλικά και στα πορτογαλικά τού στιλ « Όταν τα πόδια σου είναι κουρασμένα, περπάτα με την καρδιά σου » Έχει πείσει να τον ακολουθήσουν 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι και, σύμφωνα με το Forbes, το 2010 ήταν η δεύτερη πιο διεισδυτική προσωπικότητα στο Δίκτυο μετά τον ποπ σταρ Τζάστιν Μπίμπερ. Ο λόγος για τον Πάουλο Κοέλο του «Αλχημιστή».

Περικυκλωμένος από δεκάδες φωτογράφους, και με ιδιόρρυθμο κούρεμα, που ίσως παρέπεμπε σε φυλή Ινδιάνων (μακριά τούφα στο πίσω μέρος του κεφαλιού) ο Πάουλο Κοέλιο επισκέφτηκε την Αθήνα, «τους φίλους» του, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.Τη βάση του. Αυτούς στους οποίους στηρίζεται. Η αίθουσα κατάμεστη, από δημοσιογράφους αλλά και φανατικούς φίλους που τον ακολουθούν πιστά από διάφορα μέρη του πλανήτη.

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

«Ο Πολεμιστής του Φωτός ακούει τον Λάο Τσε, όταν λέει ότι πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από την ιδέα των ημερών και των ωρών, για να στραφούμε με όλο και μεγαλύτερη προσοχή στο λεπτό. Μόνο έτσι καταφέρνει να αντιμετωπίσει ορισμένα προβλήματα πριν καν διαπιστωθούν: δίνοντας προσοχή στα μικρά πράγματα, κατορθώνει να αποφεύγει τις μεγάλες καταστροφές. Σκέφτομαι τα μικρά πράγματα, όμως, δεν σημαίνει ότι σκέφτομαι χαμηλότονα. Η υπέρμετρη ανησυχία καταλήγει να διώξει κάθε ίχνος χαράς από τη ζωή».

Αναζητώντας τον τάφο του Αλέξανδρου

«Πιστεύω ότι ο «αλαβάστρινος τάφος» στο Λατινικό Κοιμητήριο της Αλεξάνδρειας, τον οποίο ανακάλυψαν οι Ιταλοί αρχαιολόγοι Μπρέτσια και Αντριάνι, περιέχει ότι έχει απομείνει από τον τάφο του Αλέξανδρου»

Αν η ζωή του Αλέξανδρου περιβάλλεται από αίγλη, αντίθετα ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον θάνατό του. Η ανακάλυψη του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα ήταν μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών και υπήρξαν αρκετοί αρχαιολόγοι που το ονειρεύτηκαν και πίστεψαν ότι η σκαπάνη τους είχε αποκαλύψει την τελευταία κατοικία του Μακεδόνα στρατηλάτη. Για να αποδειχθεί στη συνέχεια ότι είχαν κάνει λάθος...

Συγγραφέας της διάσημης μυθιστορηματικής τριλογίας για τον Αλέξανδρο, που υπήρξε διεθνές best –seller και μεταφράστηκε σε 36 γλώσσες , ο Ιταλός μυθιστοριογράφος Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, υπογράφει με την άλλη του ιδιότητα, εκείνη του αρχαιολόγου, ένα βιβλίο όπου προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο του τάφου του. Στο βιβλίο με τίτλο «Μέγας Αλέξανδρος, Το μυστικό του τάφου του», ο δημοφιλής Ιταλός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος, αρχαιολόγος και ιστορικός, που αυτοπροσδιορίζεται ως «Τοπογράφος του αρχαίου κόσμου», καταγράφει την ιστορία από το θάνατο του Αλέξανδρου μέχρι τις προσπάθειες για τον εντοπισμό του τάφου του από κυνηγούς τάφων και αρχαιολόγους...

Ο Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και ειδικεύτηκε στην τοπογραφία του αρχαίου κόσμου. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια της Ιταλίας και του εξωτερικού, όπως το Ecole Pratique des Hautes Etudes της Σορβόνης, και είναι καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Luigi Bocconi στο Μιλάνο.

Έχει διευθύνει επιστημονικές αποστολές, εξερευνήσεις και ανασκαφές σε πολλά μέρη του κόσμου. Από το 1980 μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα, καθώς επίσης και μυθιστορήματα. Η μεγάλη του αγάπη για την αρχαιότητα τον ώθησε στη συγγραφή και ιστορικών μυθιστορημάτων. Κλασικός συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων για τους Πέρσες, τους Έλληνες, τους Ετρούσκους, τους Κέλτες,

παρουσιάζει αυτή τη φορά ένα μυθιστόρημα για την Ιταλία του Μεσοπολέμου με επίκεντρο την οικογένεια Μπρούνι και το «ξενοδοχείο» της. Ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους του 20ού αιώνα οι προσπάθειες για την επιβίωση των μελών της οικογένειας είναι μια μικρή εποποιία.

 Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Έτσι δε λένε; Όχι πως το συγκεκριμένο έχει κανένα εξώφυλλο-υπερπαραγωγή. Αλλά τι γίνεται με τον τίτλο; Ειδικά όταν σε μαγνητίζει τόσο δυνατά έτσι ώστε να πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου;

Όταν αυτόματα σου δημιουργεί προσδοκίες; Μια μέρα το άνοιξα κι όταν το ξανάκλεισα, ο μικρόκοσμός μου ήταν διαφορετικός.

Καρχαρίες και ψαράκια - Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου

πηγή : BHMA

Νοέμβριος 2006, στο Εδιμβούργο, την αγαπημένη του πόλη, ο επιθεωρητής Τζον Ρέμπους ετοιμάζεται να πάρει σύνταξη, κάποιος όμως «του την έχει στημένη». Η δολοφονία στον δρόμο ενός αντικαθεστωτικού ρώσου ποιητή, ο οποίος έπεσε θύμα ληστείας ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, τον αναγκάζει να ασχοληθεί με τη σκοτεινή υπόθεση μαζί με τη συνάδελφό του Σίβον Κλαρκ. Την ίδια εποχή βρίσκονται εκεί μερικοί ρώσοι επιχειρηματίες με σκοπό να αγοράσουν γη και να κάνουν μπίζνες.

Τον 19ο αιώνα, η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου ήταν ήδη παγκόσμια γνωστή. Αλλά ένα Τμήμα Ανατομίας έχει, βέβαια, διαρκή ανάγκη πτωμάτων. Και τη σχετική προμήθεια είχαν αναλάβει, μεταξύ άλλων, οι συμμορίες των τυμβωρύχων, οι αλήστου μνήμης Resurrection Men ("οι αναστημένοι", πιο σωστά, "οι άνθρωποι της ανάστασης"). Ο Ράνκιν επιλέγει τον όρο, για να ονομάσει την ομάδα των "δύσκολων" της Σκοτσέζικης Αστυνομίας, στους οποίους η Υπηρεσία θα δώσει μια τελευταία ευκαιρία μέσα από μια προσπάθεια προσηλυτισμού τους στον Κανονισμό και σε μια στοιχειώδη αίσθηση συνεργασίας.

Μόλις διάβασα το καινούριο σας βιβλίο, » Αγιος ή αμαρτωλός» και ένοιωσα ότι είναι μια από τις πιο «σκοτεινές» ιστορίες του Τζων Ρέμπους. Ίσως επειδή είναι τόσο προσωπική; πάντως σε όλο το βιβλίο, η γραμμή μεταξύ του «καλού» και του «κακού» είναι θολή. Ήταν σκόπιμο αυτό; Υπάρχει τελικά το «καλό» και το «κακό» σαν έννοιες, ή όλα είναι σχετικά;

«Λοιπόν, είναι ένα βιβλίο για τα όρια της φιλίας. Ο Ρέμπους πρέπει να αποφασίσει αν θα ταχθει ενάντια στους παλιούς του συναδέλφους στην αστυνομία. Ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει σε ενα ηθικό ερώτημα : «πως νοιώθει για τους μπάτσους που παραβαίνουν το νόμο και τα όρια της δουλειάς τους για να βάλουν τους εγκληματίες στη φυλακή;» Υπάρχουν «άγιοι» και «αμαρτωλοί» σε αυτόν τον κόσμο, αλλά οι περισσότεροι είμαστε ενα μπερδεμένο μίγμα και των δύο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν κακό. Το ενδιαφέρον και η γοητεία μου με την αστυνομική λογοτεχνία ξεκινά από αυτό το ερώτημα: Γιατί συνεχίζουν οι άνθρωποι να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο; »

Θυμάμαι από μικρή τον εαυτό μου να χαζεύει τους πίνακες ζωγραφικής στις εκθέσεις που διοργάνωνε το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης. Και ίσως πάντα να έτρεφα μια ενδόμυχη ζήλια όχι για τον καλλιτέχνη (γιατί ποτέ δεν είχα κλίση σε αυτό που ονομάζουμε «ζωγραφική» ή «γλυπτική») αλλά για τις εικονιζόμενες γυναίκες. Ποιες ήταν άραγε οι τυχερές που η μορφή τους θα έμενε στην αιωνιότητα; Και μέσα στα διαβάσματα για την τέχνη του 20ού αιώνα υπήρχαν διάφορα περιστατικά που σε άλλους περνούσαν απαρατήρητα, εμένα όμως μου κέντριζαν το ενδιαφέρον.