bookartia

Στις 27 Δεκεμβρίου 2002 η Κατερίνα Χατζοπούλου, το γένος Χωριανού, βούτηξε σε μία θάλασσα από χάπια, αφήνοντας το γυμνό κορμί της ξέπνοο και άψυχο. Τη βρήκε ο γιος της, ο Πέτρος, που εμείς εδώ γνωρίζουμε ως Αύγουστο Κορτώ. Δεν την έκλαψε - μια ζωή την κλαίει, εκτός από εκείνη τη στιγμή. Και αφού δεν άνοιξε το παράθυρο για να φύγει η ψυχή, η Κατερίνα έμεινε εκεί.

Στοιχειωμένη ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, σχεδόν όπως πέρασε τη ζωή της. Η περιγραφή της εικόνας από την ίδια, όντας νεκρή, γίνεται με ένα κείμενο που νομίζεις ότι ύφανε ο πόνος και ξέπλυναν τα δάκρυα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που συναντήθηκα με τέτοιο πόνο; Δεν θυμάμαι αν ήταν στίχος ή μελωδία. Πρέπει να είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης για να τον περιγράψεις. Και για να ζήσεις μαζί του.

Το σαρδόνιο, σαρκαστικό, αυθάδικο και συνάμα συνταρακτικά αυτοϋπονομευτικό, νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ (κατά κόσμον Πέτρου Χατζόπουλου) είναι ένα απατηλό ως προς τις προθέσεις και τη διαβρωτική του επίδραση έργο, που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Μια επιπόλαιη πρώτη ματιά δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για σειρά εφήμερων καλαμπουρτζίδικων κειμένων εύπεπτης εβδομαδιαίας στήλης περιοδικού ποικίλης ύλης.

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, ψευδώνυμο τού Πέτρου Χατζόπουλου, έχει ένα μεγάλο πάθος και μία μεγάλη εμμονή: τη μουσική. Πριν από εννέα χρόνια στον «Στοιχειωμένο», πίσω από ένα μοναχικό άντρα κρυβόταν ο Αυστριακός συνθέτης Φραντς Σούμπερτ.

Στο νέο, ενδιαφέρον μυθιστόρημά του, «Ο αφανισμός του Νίκου», ο Αύγουστος Κορτώ ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και στην παρωδία του δράματος, μια και ο ήρωάς του, ο Νίκος, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε πάσχον σώμα με ημερομηνία λήξης: δεν είναι απλώς φορέας, αλλά ασθενεί από AIDS. Επιπλέον είναι 30 και κάτι, σε πολύ νεαρή ηλικία για να μπορέσει να αποδεχτεί -αν ποτέ κανείς το αποδέχεται πραγματικά- το επικείμενο τέλος. Οταν μάλιστα ο προαναγγελθείς θάνατος μέλλει να συμβεί σε κάποιον κατά το μάλλον ή ήττον ανέραστο, το τραγικό στοιχείο κορυφώνεται από μόνο του.

Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου

Για χρόνια η ψυχανάλυση αποτελούσε θέμα ταμπού, ο ψυχίατρος ήταν απαγορευμένη λέξη, ενώ ο ψυχαναλυμένος δυσκολεύονταν να παραδεχτεί ότι παρακολουθούνταν από κάποιον ειδικό. Στις μέρες μας ευτυχώς η «παρεξηγημένη» ψυχανάλυση έχει απενοχοποιηθεί. Μάλιστα τείνει να γίνει η νέα τάση. H νέα αυτή ανάγκη οδηγεί πολλές φορές στο άλλο άκρο όπου ξαφνικά βρέθηκαν όλοι να γνωρίζουν από ψυχανάλυση.

Η ψυχανάλυση γίνεται παντού, μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές, μέσα από έντυπα, από πλήθος βιβλίων αυτοβελτίωσης αμφιβόλου ποιότητας, ενώ στις προσωπικές μας σχέσεις λατρεύουμε να αλληλοψυχαναλυόμαστε. Έτσι, γίναμε όλοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι άνευ διδασκάλου. Ευτυχώς, που υπάρχουν και οι ειδικοί που κάνουν τη δουλειά τους με σοβαρότητα. Επιτέλους, ας αφήσουμε κάτι και για αυτούς.

Αλέξανδρος ΣτεργιόπουλοςΕλευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη 27/8/2011

Ο Χρήστος Μπουλώτης ξέρει καλά την τέχνη του παραμυθιού. Ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία από το 1987 και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για τη δουλειά του. Οι παιδικές του ιστορίες ξεχωρίζουν γιατί δεν είναι μονοδιάστατες. Διατηρούν την παιδικότητα και την ξεγνοιασιά που χρειάζονται τα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρουν και μηνύματα που δεν περιορίζονται ηλικιακά.

της Ελένης Σαραντίτη

Και αν ο τίτλος του βιβλίου του εξαίρετου και δημοφιλέστατου Ολλανδού συγγραφέα Χις Κέγερ (γενν. 1942) ήταν «Το βιβλίο όλων των καημών», πάλι ταιριαστός θα ήταν. Μες στις σελίδες του αναδεύονται και αγωνιούν καημοί μεγάλοι – καημοί βαρείς, δυσβάσταχτοι, που κλείνονται είτε σε παιδικά στήθη είτε σε στήθη ενηλίκων. Το περίεργο –και ασύνηθες– είναι δε ότι στο βιβλίο αυτό, όπου υπάρχει η τραγωδία και ο φόβος, φυτρώνει και η ελπίδα, και το χιούμορ κάνει την εμφάνισή του φωτεινό, μικροσκοπικό και εξαίσιο, όμοιο με πυγολαμπίδα σε καλοκαιρινά νυχτωμένα νερά.

Της Ελένης Κορόβηλα

Οι ιστορίες μυστηρίου, οι ιστορίες με κλειδιά και αστυνομική πλοκή συχνά γοητεύουν τα παιδιά που μέσα από αυτές ζουν τη φαντασίωση πως εξιχνιάζουν τα ίδια διάφορα μυστήρια. Τα τελευταία χρόνια συγγραφείς βιβλίων για παιδιά έχουν επενδύσει στο είδος δημιουργώντας σειρές με πρωταγωνιστές φιλοπερίεργα παιδιά ή ζώα με ανθρώπινες ιδιότητες που καταπιάνονται με δυσεπίλυτες υποθέσεις και τα καταφέρνουν μια χαρά, ζώντας την ανατριχίλα αλλά και σπάζοντας πλάκα. Οι πιο επιτυχημένες από αυτές τις σειρές κυριολεκτικά κάνουν θραύση.

Η θετική τους συνεισφορά στη διάπλαση του παιδιού έγκειται ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο ότι προτάσσουν την ευφυΐα και τη συνδυαστική σκέψη ως τα απόλυτα υπερόπλα που λύνουν μυστήρια και προβλήματα, ξεσκεπάζουν τους κακούς και αποδίδουν δικαιοσύνη.

Οταν πρωτοεκδόθηκε η μαρτυρία του Χρόνη Μίσσιου (1930-2012) «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» («Γράμματα», 1985), η σεναριογράφος με σπουδές θεατρολογίας και θεατρικής πράξης  Μυρτώ Ράις ήταν μόλις 15 χρόνων, αφού γεννήθηκε το 1970. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, συνεργάστηκε με δύο Γάλλους, το σεναριογράφο Σιλβέν Ρικάρ και το σκιτσογράφο Ντανιέλ Καζανάβ, για να έχουμε σε κόμικς το έργο του αγωνιστή της Αριστεράς.

Η γαλλική έκδοση («Toi au moins, tu es mort avant», Futuropolis) συνέπεσε με την ελληνική (Polaris, σελίδες 187, τιμή: 22 ευρώ) και το αποτέλεσμα είναι ένα εικονογραφημένο αφήγημα, όπως το χαρακτηρίζει η Ελληνίδα συνδημιουργός.

Ο Ιβάν μένει σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον, σε ένα Εμπορικό Κέντρο με Τσίρκο και Βιντεοπαιχνίδια στην Έξοδο 8. Είναι γορίλας και παίρνει μέρος σε τρεις παραστάσεις κάθε μέρα για 365 μέρες το χρόνο. Δίπλα του μένει η Στέλλα που είναι ελέφαντας και μαζί με τον Μπομπ, τον σκύλο, είναι οι καλύτεροι του φίλοι. Το σπίτι του Ιβάν είναι φτιαγμένο από χοντρά τζάμια. Ο ένας τοίχος στην κάτω πλευρά είναι σπασμένος. Λείπει ένα κομμάτι σαν το χέρι του.

Από το σπίτι του βλέπει όλο το Εμπορικό Κέντρο και τον Αυτοκινητόδρομο με την τεράστια αφίσα που δείχνει τον ίδιο και τη Στέλλα.Η Τζούλια, ένα κοριτσάκι, ήταν που του έδωσε για πρώτη φορά ένα κραγιόνι. Από τότε ο Ιβάν ζωγραφίζει. Αυτές οι ζωγραφιές πωλούνται. Ο Ιβάν νιώθει μοναξιά μερικές φορές. Ευτυχώς που έχει τηλεόραση στο κλουβί του και περνάει η ώρα πιο ευχάριστα.